قالی که با نام‌های دیگر مثل قالین، فرش و… هم نام برده می‌شود یک نوع پوشش برای کف زمین است که از الیاف پنبه، پشم و یا نخ و ابریشم بافته می‌شود. امروزه قالی‌ها به خاطر نقش‌های لطیف و زیبایی که داشتند به عنوان یک وسیله‌ی تزئینی هم کاربرد دارند.

به دلیل علاقه‌ی شاهرخ به این حرفه، صنعت قالی بافی توانست در دوره تیموریان پیشرفت زیادی کند. همچنین اوزون حسن، مؤسس سلسلهٔ آق قیلونون‌ها به این هنر توجه خاصی داشته‌ است.

با توجه به آثار بر جای مانده از دوران صفویه به جرات می‌توان گفت که اوج هنر ایران، هنر‌هایی مثل کاشیکاری، قالی‌بافی منقش کاری در این دوران بوده است. به عنوان نمونه شاه طهماسب که از علاقمندان به هنر و از طراحان فرش زمان خود بود، هنرمندان بزرگ را در تبریز به دور هم جمع کرد و به آن‌ها در هنرشان کمک قابل توجهی کرد تا به اوج برسند. در این دوران شاه عباس در اصفهان کارگاهی را برای تولید فرش‌های نفیس ایجاد کرد و اصفهان را به یکی از مراکز عمده قالیبافی تبدیل کرد. پس از آن دستور داد که کارگاه‌هایی در مشهد، کاشان، شیروان، قره باغ، استر آباد، و گیلان دایر گردد و فرش‌های نفیسی همچون فرش اردبیل، چلسی و فرش‌های زیبای دیگری زینت بخش موزه‌های دنیا گردید.